Elżbieta Góralczyk przyszła na świat 8 kwietnia 1950 roku, a jej dzieciństwo nie było usłane różami. Już od najmłodszych lat musiała stawiać czoła wielu trudnościom. Jak zaznaczała w jednym z wywiadów: "Często wybuchały konflikty w domu, bo na wódkę zawsze były pieniądze, ale na buty dla dzieci już nie". Z powodu uzależnienia ojca od alkoholu, jej rodzina nie mogła cieszyć się stabilnością finansową ani emocjonalną.

Kiedy Elżbieta miała 14 lat, jej życie zmieniło się za sprawą przypadkowego ogłoszenia o castingu do serialu. Zdecydowała się przełamać lęk i uczestniczyć w nim w tajemnicy przed rodzicami. W oczekiwaniu na przesłuchanie zgromadziło się wiele nastolatków, a konkurencja była ogromna. Ubrana skromnie w szkolny fartuszek z białym kołnierzykiem, udało jej się zdobyć rolę, zdobywając uznanie twórców za swoją naturalność i skromność.

Jednakże, początkowa popularność nie sprawiła, że życie aktorki stało się łatwiejsze. Po pierwszym sukcesie z serialem „Wojna domowa” musiała zmierzyć się z rozczarowaniem, gdy nie powstały kolejne odcinki z powodu decyzji szefa Komitetu Kinematografii PRL. "Czekałam na ciekawe propozycje, ale nowe role się nie pojawiały" - wspominała Elżbieta.

Z powodu trudnej sytuacji rodziny, młoda aktorka przejęła na siebie obowiązek utrzymania matki i młodszego brata, co zmusiło ją do pracy jako modelka. Mimo trudności, kontynuowała rozwijanie swoich umiejętności, zapisując się do szkoły charakteryzatorskiej.

Po kilku latach pracy, pod wpływem miłości, przeprowadziła się do Wiednia, gdzie nawiązała związek z prawnikiem. Niestety, małżeństwo okazało się toksyczne; Elżbieta odczuwała izolację, a jej partner nie pozwalał jej na kontakt z rodziną i przyjaciółmi. W ciągu 20 lat w nieudanym związku nawiązała głęboką więź z córką, Dominiką.

Po rozwodzie, Elżbieta zmagała się z chorobą, mającą poważne konsekwencje zdrowotne, co zmusiło ją do przejścia wielu bolesnych dializ i operacji. Mimo trudności, zawsze wspierała swoją córkę, która rozwijała karierę muzyczną pod pseudonimem Anik Kadinski i zajęła drugie miejsce w austriackich eliminacjach do Eurowizji w 2003 roku.

Choć Elżbieta przebyła trudną drogę pełną wyzwań i tragedii, jej historia to opowieść o determinacji i sile, którą z powodzeniem przekształciła w rozwój osobisty i zawodowy. Dziś jest przykładem dla wielu, pokazując, że nawet w najtrudniejszych momentach życia można odnaleźć światło i nadzieję.