Nowe badania opublikowane w "Science Advances" ujawniają, że oceany nie tylko przechwytywują energię cieplną ze Słońca, ale także produkują gazy mające natychmiastowy wpływ na klimat. To odkrycie zmienia nasze zrozumienie roli oceanów w globalnym systemie klimatycznym.

Szczególnie zwrócono uwagę na metanotiol (MeSH), gaz o wzorze chemicznym CH3SH, który okazał się być kluczowym elementem w procesach ochładzania klimatu. Okazuje się, że w oceanach, mimo że siarczek dimetylu (DMS) jest znanym gazem emitowanym przez organizmy morskie, większość siarki przekształca się właśnie w metanotiol, którego oddziaływanie na nasze środowisko było wcześniej niedoceniane.

Naukowcy stworzyli bazę danych, która pozwala na dokładne monitorowanie stężenia MeSH w wodach oceanicznych i opracowali mapy miesięcznych emisji. Wyniki badań pokazują, że w regionie Oceanu Południowego emisje MeSH mogą zwiększać ilość aerosoli zawierających siarkę o 30-70%. To zjawisko intensyfikuje efekt chłodzący promieniowania słonecznego, a jednocześnie pozwala na wydłużenie czasu trwania DMS w atmosferze, co wydatnie zwiększa jego zasięg transportu.

Odkrycie to rzuca nowe światło na teorię sprzed 40 lat, mówiącą o tym, że plankton wytwarza siarczek dimetylu, który działa jako naturalny regulator klimatu. Badania te dowodzą, że metanotiol jest nie tylko istotnym elementem tego procesu, ale także ważnym czynnikiem w międzynarodowym wysiłku na rzecz zrozumienia wpływu działalności ludzkiej na zmiany klimatyczne.

"Metanotiol to zjawisko, które ma największy wpływ chłodzący i jednocześnie jest najsłabiej rozumiane. Wiedzieliśmy, że jest emitowany przez oceany, ale nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak znaczące są te emisje" — powiedziała Charel Wohl, główny autor badań.

Dzięki tym odkryciom roczna emisja siarki z oceanów może być o 25% wyższa, niż wcześniej sądzono. To istotny wkład do istniejących modeli klimatycznych, co pozwoli lepiej prognozować przyszłe zmiany klimatyczne oraz oddziaływanie chmur nad Oceanem Południowym.

To badanie jest krokiem milowym w zrozumieniu, jak naturalne mechanizmy wpływają na klimat Ziemi i jak kluczowe jest ich uwzględnienie w kontekście rosnącej działalności człowieka. Wprowadzenie takich danych do modeli klimatycznych może prowadzić do bardziej precyzyjnych prognoz dotyczących przyszłości naszej planety oraz efektywniejszych działań na rzecz ochrony środowiska.