Urfa’nın Suruç ilçesinde yaşayan Aydın Dağaç, 5 yıl 6 ay önce kaybolmasının ardından Suriye’de Beşar Esad rejimine bağlı bir cezaevinde bulundu. Aydın, kaybolduğu süre boyunca ailesi ve yakınları tarafından yoğun bir şekilde arandı ancak ondan hiç haber alınamadı.

Beşar Esad rejiminin geçtiğimiz günlerde zayıflaması ile serbest kalan Dağaç, yaşadığı zor günleri anlattı. Ailesinin hasretinin sona ermesi büyük bir sevince yol açtı, ancak Aydın’ın yaşadığı psikolojik travmanın izleri görünür durumda. Aydın, konu ile ilgili yaptığı açıklamada, "Bize hep kötü muamele yapılıyordu, her gün dövülüyorduk. Aynı zamanda birçok insan da benimle birlikte tutuluyordu" dedi.

Aydın’ın annesi Nayide Dağaç, evladını kaybettikleri süre boyunca derin bir özlem yaşadığını, oğlunun rüyalarına girdiğini söyledi. Anne Nayide, “Onu çok özlüyorum. Rüyalarımda hep zorluklar yaşıyordu, bu beni daha da üzüyordu” dedi.

5 yıl boyunca Aydın'ın ailesi onun döneceği umudunu taşıdı ve onun için dua etti. Suruç’taki evi, Aydın’ın geri dönüş haberinin ardından ziyaretçi akınına uğradı. Özellikle Aydın’ın cezaevinde yaşadığı olaylar hakkında bilgi alan ziyaretçiler, ona destek olmaya çalışıyorlar.

Aydın’ın babası İzzet Dağaç, “Esad rejiminin zayıfladığını duyduğumuzda hemen harekete geçtik. Sosyal medya üzerinden birçok bağlantı kurarak oğlumuzu geri getirmek için çaba sarf ettik. Aydın, sınırda devlete teslim edildi ve ardından bize verildi” diye konuştu.

Aydın'ın hapiste kaldığı süre boyunca yaşadığı kötü muamele, ailesine büyük bir yük getirdi. Kuzeni Ali Dağaç, “Aydın’ın ayaklarına pranga vurulmuştu ve yaraları vardı. Hastaneye götürüp tedavi ettik. Şu anda durumu iyi, ama yaşadıkları onun için çok zor oldu” dedi.

Aydın Dağaç, evinin avlusunda yaptığı dolaşmalarla hayatının gerçekliğini sorguluyor. Cezaevindeki maruz kaldığı kötü muamele ve travmalar halen zihninde bir kabus olarak kalmakta. Aydın’ın yaşadığı bu olay, kaybolan kişilerin ve ailelerinin nelerle karşılaşabileceğinin çarpıcı bir örneği oldu.

Aydin Dağaç'ın hikayesi, sadece bir kayboluş değil, aynı zamanda yaşadığı travmaların üstesinden gelme mücadelesinin de bir simgesidir. Ailenin yaşadığı sosyal dayanışma ise, insanlık adına umut verici bir tablo oluşturuyor.