Nadejście XXI wieku zapoczątkowało erę programów reality, które wstrząsnęły polskim show-biznesem. W latach 2000-2010 miliony ludzi zasiadały przed telewizorami, oglądając zmagania zwykłych uczestników, którzy na moment stawali się celebrytami. Monika Sewioło, jedna z najbardziej rozpoznawalnych uczestniczek pierwszej edycji "Big Brothera", zyskała sympatię widzów dzięki swojej naturalności oraz charyzmie.

Monika miała wówczas 24 lata, a do programu dostała się spośród ponad 10 tysięcy chętnych. Po kilku dniach spędzonych w domu Wielkiego Brata udało jej się zdobyć rzeszę fanów i szybko przeszła do historii polskiego kina, występując w filmie "Gulczas, a jak myślisz..." oraz mając niewielką rolę w "Rób swoje, ryzyko jest twoje". Po odejściu z programu, próbowała również swoich sił jako piosenkarka, nagrywając cover popularnego utworu, co jednak wspominała jako własny marketingowy zjazd.

Nie ma wątpliwości, że jej odważne zdjęcie na okładce "Playboya" w 2001 roku przyczyniło się do popularności tego magazynu. Numer ten stał się jednym z najlepiej sprzedających się wydań w historii. Jednakże, pomimo popularności, Monika zdecydowała się na wycofanie z życia medialnego, a jej kariera zaczęła powoli wygasać, zwłaszcza po rozwodzie z mężem, który namówił ją do udziału w programie.

W przeciwieństwie do innych uczestników, Monika stara się odciąć od przeszłości, twierdząc, że program reality show nie jest najważniejszym elementem jej życia. W rozmowie z mediami wielokrotnie podkreślała, że dzięki swojej przygodzie z "Big Brotherem" zyskała nowe możliwości. Po zakończeniu karierze medialnej, ukończyła studia na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach, gdzie zdobyła wykształcenie w zakresie produkcji filmowej oraz telewizyjnej.

Obecnie Monika Sewioło jest mocno zaangażowana w adopcję zwierząt i inne działania charytatywne. Na swoich profilach w mediach społecznościowych dzieli się pasjami oraz warunkami życia zwierząt. Mimo iż oddaliła się od blasku fleszy, Monika Sewioło pozostaje na bieżąco z mediami i otwarcie przyznaje, że jej przeszłość jest częścią życiowej drogi, z której jest dumna, ale stara się już nie wracać do niej.