Najnowsze badania wskazują, że lata temu Zielona Sahara nie była tylko tranzytem dla migracji ludzi, ale obszarem o wyjątkowym dziedzictwie genetycznym. Naukowcy odkryli, że materiał genetyczny dwóch kobiet ze stanowiska Takarkori w Libii pochodzi głównie od nieznanej wcześniej linii północnoafrykańskiej, która oddzieliła się od linii subsaharyjskich w tym samym okresie, kiedy Homo sapiens opuścił Afrykę. Co więcej, te północnoafrykańskie linie genetyczne przez długi czas pozostawały odizolowane.

Obie badane kobiety były blisko spokrewnione z przodkami zbieraczy sprzed około 15 000 lat, których szczątki odnaleziono w jaskini Taforalt w Maroku, związanymi z kulturą iberomauruzyjską. Ponadto, ich genotypy wykazują minimalne pokrewieństwo z mieszkańcami Lewantu, co może sugerować, że rozwój pasterstwa na Saharze był wynikiem wymiany kulturowej, a nie masowej migracji ludności, jak dotychczas sugerowały niektóre analizy archeologiczne.

Interesujący jest również fakt, że genomy kobiet wykazują znikome ilości domieszki genów neandertalskich – jest ich dziesięciokrotnie mniej niż u ludzi z Lewantu. To odkrycie naświetla, że rejon Zielonej Sahary był genetycznie odizolowany, co podważa powszechnie akceptowane teorie o niejako funkcji korytarza migracyjnego.

Choć linie genetyczne obu kobiet nie przetrwały do dziś, ich dziedzictwo wciąż wpływa na populacje północnoafrykańskie. Badania te są kluczowym krokiem w zrozumieniu humanistycznych migracji oraz przepływów genów przez Saharę, co pomaga w dokładniejszym rekonstrukcji kluczowych momentów w historii ewolucji Homo sapiens, takie jak ich migracja z Afryki oraz powiązane zdarzenia.

Dowiedz się więcej o wpływie Zielonej Sahary na naszą historię! Odwiedź artykuł poświęcony badaniom DNA w czasopiśmie „Nature”.