Najnowsze badania naukowe ujawniają fascynujące mechanizmy stojące za zachowaniem psów, które otrzepują się po kontakcie z wodą. Zespół badawczy pod kierunkiem profesora Ginty'ego skorzystał z nowoczesnych narzędzi, pozwalających na izolację i analizę pojedynczych neuronów, a także ich stymulację i blokowanie za pomocą światła. Dzięki tym technikom, naukowcy odkryli, że za to specyficzne zachowanie odpowiadają receptory mechanoreceptory typu C (C-LTMRs), które działają jak system ostrzegawczy, sygnalizując psu, że coś, co może być nieprzyjemne – jak chłodna woda, brud czy owady – za chwilę może dotknąć jego skóry.

Na pewno każdy właściciel psa zauważył, jak jego pupil natychmiast after kąpieli lub przebywania w wodzie zaczyna się otrzepywać. Zaskakujące jest to, że jest to wrodzony odruch, który pies jest w stanie kontrolować – jak porównuje to profesor Ginty, podobnie jak człowiek odruchowo macha ręką, gdy na skórze wyląduje komar.

Badacze zastosowali olej słonecznikowy na grzbietach myszy genetycznie modyfikowanych, aby mogli stymulować lub blokować specyficzne neurony światłem. Udało im się zidentyfikować, że na skórze znajduje się około 20 różnych rodzajów receptorów czuciowych, z czego 12 odpowiada za różne rodzaje dotyku, od szybkiego ukłucia, przez wibracje po delikatne masowanie. Receptory C-LTMR są szczególnie wrażliwe i potrafią zarejestrować najlżejsze ruchy włosa lub ugięcie skóry.

Eksperymenty prowadzone w laboratorium Ginty'ego są niezwykle ważne, ponieważ pozwalają lepiej zrozumieć organizację neuronów przetwarzających sygnały somatosensoryczne, które są kluczowe dla wielu reakcji zwierząt, w tym psów.

Zespół badawczy zidentyfikował konkretny obszar w mózgu odpowiedzialny za sygnały skłaniające psy do otrzepywania się, ale wciąż pozostaje wiele pytań. Naukowcy zastanawiają się, czy istnieją inne mechanizmy, które również mogą wpłynąć na tę reakcję. Ponadto, choć C-LTMR są obecne na całym ciele, dziwi ich, że otrzepywanie aktywowane jest tylko w przypadku zmoczenia środkowej części grzbietu. Możliwe, że ta część ciała jest najbardziej narażona na kontakt z wodą, a odpowiedź jest ściśle związana z położeniem receptorów i sygnałów, które do mózgu docierają w różny sposób.

To odkrycie nie tylko rzuca nowe światło na zrozumienie psich zachowań, ale może również wpłynąć na przyszłe badania nad neurobiologią reakcji na bodźce dotykowe. Dla właścicieli psów oznacza to, że ich pupile są daleko bardziej złożonymi istotami, niż mogłoby się wydawać, a ich reakcje są wynikiem skomplikowanych mechanizmów neurologicznych!