Kana, japońska badaczka, rozpoczęła swoją przygodę z badaniem samotności trzy lata temu, aplikując na wymarzone stanowisko badawcze w University College w Londynie. Po dwóch tygodniach nerwowego oczekiwania, kiedy to obgryzała paznokcie, w końcu nadeszła upragniona wiadomość od doktor Laury Crane, która zaprosiła ją na rozmowę kwalifikacyjną. Był to moment przełomowy w jej karierze.

Podczas spotkania Laura wyraziła entuzjazm co do doświadczenia Kany jako osoby z autyzmem oraz jej zamiarów badawczych związanych z samotnością osób dorosłych ze spektrum autyzmu. To właśnie te cechy przyciągnęły Kanę do Centre for Research in Autism and Education w Londynie, gdzie neurotypowi oraz autystyczni naukowcy współpracują w celu lepszego zrozumienia autyzmu.

Kana wiedziała, że powszechne przekonania dotyczące autyzmu, sugerujące, że osoby ze spektrum rzadko doświadczają samotności, są nieprawdziwe. Zmieniając sposób, w jaki badania były prowadzone, Kana starała się odnaleźć prawdziwe odczucia osób autystycznych na temat samotności. Jej badania ujawniały, że niezdolność do adaptacji do neurotypowych norm społecznych prowadzi do pogłębionej samotności.

Przez cały czas trwała w relacji mentorskiej z Laurą, regularnie odwiedzając ją, aby dzielić się swoimi postępami. Laura, będąc doświadczoną naukowczynią, zawsze zadawała pytania, które popychały Kanę do refleksji nad swoją pracą i życiem. Ich spotkania były dla Kany nie tylko okazją do nauki, ale również wsparciem emocjonalnym, które było jej szczególnie potrzebne w obcym mieście.

Londyn, mimo początkowej fascynacji, zaczął jednak wywierać na Kanę presję. Mieszkając w samym środku rozkręcającego się miasta, żonglowała między życiem akademickim a intensywnym hałasem otoczenia. Latem, otwarte okna nie przynosiły ukojenia, a brak klimatyzacji potęgował dyskomfort. Poczuła się izolowana, wracając do swoich wspomnień o rodzinie i przyjaciołach pozostawionych w Japonii oraz Bostonie, co potęgowało uczucie samotności, które stało się nie do zniesienia.

W miarę mijających miesięcy, poczucie osamotnienia Kany zaczęło pogłębiać się. Nie tylko brakowało jej bliskich, ale życie w obcym kraju i niemożność wyrażenia swoich emocji w obcym języku stały się dodatkowym obciążeniem. Czuła, że nie pasuje do nowego otoczenia, co tylko wzmacniało ją w przekonaniu, że nie potrafi odnaleźć swojego miejsca.

W obliczu coraz większego przytłoczenia, Kana skontaktowała się z Laurą, wyrażając swoje obawy. Ich rozmowy stały się dla Kany źródłem ułatwiającym uporządkowanie myśli i emocji. Laura, zdając sobie sprawę, jak dużą rolę odgrywają wspólne zainteresowania w budowaniu więzi, zaczęła podsuwać Kanie różne strategie jak odnaleźć się w nowym miejscu, a także pomogła jej zacząć szukać wsparcia psychologicznego.

W miarę jak pandemia COVID-19 zbliżała się, nastąpili w jej życiu szereg zmian. Kana powróciła do Japonii, gdzie miała czas na to, by przemyśleć swoje doświadczenia i zrozumieć, jak samotność wpływała na nią oraz jej badania. Dzięki pracy, którą wykonała w Londynie, zyskała nową jakość życia, a jej badania stały się kluczowe dla zrozumienia wyzwań, przed którymi stają osoby na spektrum, szczególnie w kontekście relacji i przynależności społecznej. Kana stała się dla wielu głosem w dyskusjach o potrzebach osób autystycznych w społeczeństwie. To przełomowe doświadczenie nie tylko wzbogaciło jej życie, ale również było impulsem do dalszego rozwoju kariery naukowej.