Temat wspólnego spania (co-sleeping) z dziećmi wzbudza wiele emocji wśród rodziców. W praktyce wielu rodzin dzielenie przestrzeni nocnej wynika z różnych uwarunkowań – kulturowych oraz ekonomicznych. Wyróżniamy dwa podstawowe typy wspólnego spania: dzielenie łóżka (bed-sharing) i dzielenie pokoju (room-sharing), a także termin "reaktywne dzielenie przestrzeni do spania" (reactive co-sleeping), który obejmuje sytuacje, gdy dziecko zasypia w swoim łóżku, ale w nocy przemieszcza się do łóżka rodziców.

Kwestia wspólnego spania budzi kontrowersje, a rodzice często spotykają się z krytyką. Przykład Magdaleny pokazuje, jak trudne mogą być te doświadczenia. W rozmowie z innymi matkami usłyszała wiele negatywnych opinii na temat wspólnego spania z 11-letnim synem. W jej obronie stanęła tylko jedna matka, która podkreśliła, że każdy rodzic powinien robić to, co uważa za najlepsze dla swojej rodziny.

Magdalena podkreśla, że wspólne spanie przyzwyczaiło ich do bliskości, zwłaszcza że jej mąż pracuje za granicą i jest w domu tylko przez krótki czas. Współczesne rodziny często żyją w ciągłym pośpiechu, a wspólne spanie może być formą budowania więzi i stresu. Zdarza się, że dzieci w pewnym momencie stwierdzają, że są już za duże na wspólne spanie i przechodzą do własnych łóżek – tak miała siostra Magdaleny.

Eksperci zauważają, że wspólne spanie jest normą w wielu kulturach na całym świecie, w tym w Afryce, Azji i niektórych częściach Europy. W Stanach Zjednoczonych oraz w krajach europejskich statystycznie dotyczy to około 40% rodzin. Z drugiej strony, Amerykańskie Towarzystwo Pediatryczne (AAP) ostrzega, że niemowlęta do 12. miesiąca życia nie powinny spać w tym samym łóżku z rodzicami ze względu na ryzyko nagłej śmierci łóżeczkowej (SIDS).

Rodzice często decydują się na wspólne spanie z dzieckiem z różnych względów. Może to być rzecz naturalna, związana z chęcią zaspokojenia emocjonalnych potrzeb, ale także kwestia bezpieczeństwa. Wiele rodzin decyduje się na wspólne spanie, aby chronić swoje dzieci w nocy, ale warto zauważyć, że mogą występować także negatywne skutki tego rozwiązania, takie jak gorsza jakość snu zarówno u dziecka, jak i u rodzica.

Nie brakuje także badań, które wskazują na korzyści płynące ze wspólnego spania. Badania przeprowadzone przez Uniwersytet Notre Dame wykazały, że matki blisko śpiące ze swoimi dziećmi mają lepszą synchronizację snu, co sprzyja regeneracji. Dzieci doświadczające bliskości rodzica w nocy mogą osiągać niższy poziom kortyzolu, co przekłada się na ich mniejszy stres. Długoterminowe badania sugerują, że dzieci, które doświadczają wspólnego spania, rozwijają się z większym poczuciem bezpieczeństwa emocjonalnego, co może wpływać korzystnie na ich zdrowie psychiczne w przyszłości.

Podczas gdy opinie na temat wspólnego spania są podzielone, ważne jest, aby rodzice przed podjęciem decyzji rozważyli wszystkie za i przeciw. Eksperci zalecają, aby w przypadku młodszych dzieci dążyć do bliskości w tym samym pomieszczeniu, ale w osobnych łóżkach, co zmniejsza ryzyko SIDS. Wspólne spanie powinno być bezpieczne i dostosowane do indywidualnych potrzeb rodzinnych, a decyzja o zakończeniu wspólnego spania powinna być dostosowana do wieku i etapów rozwoju dziecka.