Podróż miała miejsce około 34 milionów lat temu. Gady, w tym legwany, przebyły około 8000 km przez Ocean Spokojny, aby dotrzeć do archipelagu Fidżi. Badania wykazały, że ich transport odbywał się na dryfujących tratwach z roślinności.

Istnieje wiele teorii dotyczących tego, jak legwany dotarły na tak odległe wyspy Pacyfiku. Przez wiele lat naukowcy rozważali różne scenariusze, w tym migrację lądową z Azji, Australii, a nawet Ameryki Południowej przez Antarktydę. Jednak najnowsze badania u zespołu kierowanego przez dr. Simona Scarpettę z Uniwersytetu w San Francisco dostarczają nowych dowodów.

Analiza genetyki 14 współczesnych gatunków legwanów ujawnia, że przodkowie jaszczurek z Fidżi wywodzą się z Ameryki Północnej. "Najbliższym żyjącym krewnym legwanów z Fidżi jest Dipsosaurus – rodzaj pustynnego legwana pochodzącego z południowo-zachodnich Stanów Zjednoczonych i północno-zachodniego Meksyku," wyjaśnił Scarpetta.

Pradawne legwany mogły rozpocząć swą bezprecedensową podróż z zachodnich wybrzeży Ameryki Północnej. Przebywając prawie 8000 kilometrów przez ocean, mogły dotrzeć do Fidżi na tratwach, złożonych z przemyconych drzew i krzewów unoszących się na wodzie. Scarpetta tłumaczy, że taki rodzaj transportu często określa się jako dyspersja „loterii”, rzadkie zjawisko, które umożliwia gatunkowi skolonizowanie terenów, które w innym przypadku byłyby dla niego nieosiągalne.

Ale jak legwany mogły przetrwać tak długą podróż przez otwarty ocean? Naukowcy podkreślają, że legwany to niezwykle odporne gady. "Gdybyś miał wybrać grupę kręgowców zdolnych przetrwać rafting przez tysiące kilometrów otwartego morza, legwany byłyby idealnym wyborem," stwierdza Scarpetta.

Cechą wyróżniającą legwany jest ich ektotermiczność – zdolność do regulowania temperatury ciała w zależności od otoczenia. Jak zauważył dr Jimmy McGuire z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley, "bycie ektotermicznym oznacza, że nie zużywasz wielu zasobów jedzenia ani rezerw tłuszczu na utrzymanie wysokiej temperatury ciała." Ektotermy są aż 25 razy bardziej wydajne pod względem zapotrzebowania na energię w porównaniu do endotermów – stałocieplnych ssaków i ptaków.

Początkowo zakładano, że podróż mogła trwać od czterech do 12 miesięcy, jednak nowsze modele oceaniczne sugerują, że mogła być krótsza i wynosić od 2,5 do 4 miesięcy. Legwany, jako roślinożercy, mogły się pożywiać elementami tratwy, jak liście i kora, oraz czerpać z doświadczenia w przetrwaniu w pustynnych warunkach.

Nie brakuje dowodów w historii współczesnej. Przykładem jest sytuacja z 1995 roku, gdy po huraganie na plażach Anguilli na Karaibach znaleziono co najmniej 15 legwanów zielonych, które mogły przybyć na tratwach z wyrwanych drzew z Gwadelupy, oddalonej o około 322 kilometry. To zdarzenie, opisane w badaniu z 1998 roku, stanowi silne potwierdzenie, że morskie raftingowanie może być realnym mechanizmem rozprzestrzeniania gatunków.

Kopalne dowody, a raczej ich brak, również potwierdzają tę teorię. Brak skamielin legwanów pustynnych poza Ameryką Północną sugeruje, że to właśnie ten kontynent był pierwotnym siedliskiem przodków fidżyjskich jaszczurek. Oprócz analizy genetycznej ten fakt znacznie wzmacnia hipotezę o transoceanicznej migracji.

Naukowcy są zgodni, że nowe odkrycia o migracji legwanów kwestionują wcześniejsze teorie, które sugerowały, że legwany mogły odbyć bardziej skomplikowaną podróż lądową z Ameryki Południowej przez Antarktydę.

Współczesne badania genetyczne, jak podkreślił dr Shane Campbell-Staton z Uniwersytetu Princeton, posługują się różnorodnymi metodami i analizami, aby potwierdzić swoje hipotezy. Wyniki znajdują potwierdzenie w ogromnych zasobach danych, co może prowadzić do dalszych odkryć dotyczących migracji i adaptacji gadów.